Trein Frustraties

Nogal sceptisch of de trein mij thuis zou brengen zette mijn vader mij af op het station in 's Hertogenbosch. En ja, maak je klaar voor het frustratie verhaal van het weekend.

 

De vorige keer dat ik bij mijn vader was geweest en ik naar huis wilde checkte ik (heel slim) op ns.nl hoe laat de trein reed. Eenmaal aangekomen op station. Was er een storing bij Utrecht. En ik moet nou net de kant van Amsterdam op. Paps weer bellen die mij uiteindelijk naar huis heeft gereden.

Dus je snapt dat ik al een beetje huiverig was of er weer z'n geweldige maandagmiddag tafereel zou gaan plaats vinden. Ik liep naar spoor who-gives-a-shit en stapte in de trein. Kon lekker relaxed zitten een uur lang omdat deze richting Amsterdam zou gaan. Ik had besloten om wat te gaan werken in de trein zodat er weer een paar heerlijke artikelen klaar zouden staan voor de rest van de week. En toen werd er omgeroepen dat deze trein in s' Hertogenbosch zou blijven we de volgende moesten pakken. Iedereen naar spoor here-we-go-again.

 

Perron stond bomvol met mensen en samen met nog meer kwam ik de roltrap afgezakt. Trein kwam eraan. En je kent dat gevoel. Iedereen duwt elkaar heel voorzichtig naar de rand. Met de hoop dat iemand er misschien invalt. En wanneer de deuren opengaan wordt er als wilde beesten gevochten voor een plek. Daar stond ik dan. Tussen tien andere mensen in het halletje. Enige houvast een ijzeren paal. Voorverwarmd door andere reizigers. Jak.

Deze trein zou in een halfuur naar Utrecht Centraal kunnen komen maar deed er gewoon een uur over. In de tussentijd kwamen er ook nog, uit een plaatsnaam dat uit verweg-i-stan zou kunnen komen, een paar schoolkoters binnen proppen. Waarvan twee heel onbeschoft mij tegen de paal aandrukte. Dat was het moment dat ik even mijn benen kon strekken omdat ik maar aan de andere kant ging staan.

Aan de hel kwam een eind want de trein kwam aan op Utrecht Centraal en na snel kijken hoefde ik maar drie perrons te verhuizen. Toen ik al mocht kennismaken met hel nummer twee. Station stond ook bomvol mensen en toen de trein eraan kwam. Gelukkig niet z'n kansloze sprinter. Kon ik uiteindelijk heel sneaky een plaatsje bovenaan de trap bemachtigen. Goed, ik zat. En deze trein had wifi. Dan kon ik misschien even via mijn mobiel aan het werk. Maar vanwege de overload aan mensen ging het internet te traag om maar überhaupt iets op Twitter te kunnen checken.

Aangekomen in Amsterdam. Was ik zo moe (reizen maakt me heel erg moe dus dat was niet totaal de NS haar schuld). Pakte ik een trein later zodat ik even wat avondeten naar binnen kon werken. Eindelijk de laatste trein, waar vervolgens ik wel kon zitten. Op een stoel. Met een tafel. Deed de wifi weer raar. Ik was blij toen ik uiteindelijk in mijn woonplaats de bus uitstapte die ik gelukkig na mijn laatste trein haalde.



Natuurlijk kan de NS niet altijd alles perfect laten verlopen en dit is zeker geen klaagmuur voor hun. Ik geef lichtelijk de storing van Utrecht de schuld voor mijn verloren vertrouwen. Ik weet namelijk zeker dat het de volgende keer wat vloeiender zal gaan.